بسم الله الرحمن الرحیم
آغاز هر سوره با اسم است. اسم اللّه ی ک رحمان است و رحیم.
بسم الله الرحمن الرحیم هر سوره اختصاص ب همان سوره دارد و می بایست ب آیات ابتدایی سوره متصل شود.
می فرماید:
بِ
اسم.
ب ، مانند ظرفی است مبسوط و کشیده و دحو شده، ک مظروف آن ب پایین افتاده و هبوط کرده است و علامت کسره و شکستگی و خضوع و انحنا دارد.
این ظرف مبسوط و دحو شده با نقطه ای هبوط کرده، ماقبل اسم، ظهور یافته و تجلی کرده است. کدامین اسم؟ اسم « الله » جمیع صفات و اسماء، در مقام جمع، مقام لا اسم و لا رسم له. در مقام اندماج. در مقام احدیت. در مقام وحدت در عین کثرت.
اگر « الله » را « إله » مُحلّیَ به الف و لام بگیریم، یعنی اله ی ک معرفه شده؛ آن وجود تحیر انگیزی ک معرفی شده است:
{ إنّی کُنتُ کَنزًا مَخفِیّاً فَأحبَبتُ أن اُعرَفَ فَخَلَقتُ الخَلقَ لِکَی أعرَف }
او کنز مخفی بود و حب ّ و عشق ب معروف و معرفه شدن داشت؛ ازینرو خلق را ب خلقت کشاند تا معرفی گردد.
از کجا معلوم؟ شاید این ب، همان کنز مخفی است و نقطه اش همان نقطه ای است ک از آن اختفا صادر شده و آن نقطه هم حبّ است و عشق. در حالت جمع و در مقام وحدت و یکپارچگی و اندماج.
و آن نقطه، مقدم بر اسم شد.
و آن اسم، اسم الله است؛ جامع جمیع اسما و صفات.
او ک حیرت انگیز است و حیرت برانگیز.
الله ی ک رحمن است و رحیم.
*************************
درباره این سایت