بسم الله الرحمن الرحیم
به « اسم » الله ای که رحمن است و رحیم.
با « اسم»، « الله » تجلی یافت.
با « اسم »، « الله » مظهریت یافت، تعین یافت. ظهور کرد.
و در ابتدا، با رحمانیت و رحیمیت.
بطور کل، و جامع، هم رحمت رحمانی، هم رحمت رحیمی.
رحمت رحمانی، وجه جمال است و رحمت رحیمی وجه جلال.
رحمت رحمانی، رحمت عام است و رحمت رحیمی، رحمت خاص.
رحمت عام، مشمول تمامی مخلوقات و موجودات عالم می شود و رحمت خاص، فقط مختص خواص است.
نکته اول:
در اکثر آیات کریمه ی قرآن، « رحمن » در کنار « رحیم » آمده.
نکته ی دوم:
اسم « الرحیم » در آیات کریمه ی قرآن فقط با چند اسم خاص، زوج شده است:
« ألتّوّابُ الرّحیم »، 6 بار
« ألغفورُ الرّحیم »، هفت بار
« ألعزیزُ الرّحیم »، یازده بار
« ألبرُّ الرّحیم »، یک بار
« ألرّحیم الغفور »، یک بار
حق تعالی، رحمتش بر تمامی صفات دیگر سبقت دارد:
{ یا مَن سبقت رحمته غضَبَهُ }
{ یا من وَسِعَت رحمته کلَّ شیء }
نکته:
دو اسم رحمن و رحیم، از « رحم » مشتق شده اند.
« رحم » مقرّی امن برای حفظ و جذب رحمت است.
« رحم » جایگاهی عظیم و لطیف برای نشر رحمت است.
« رحم » مأمنی امن و رصین برای نشر وجه جمال است.
در ادعیه:
{ ألسلام علی أبی الأئمّة و خلیل النّبوّة و المخصوص بالأخوّة، ألسّلام علی یعسوب الدّین و الإیمان، و کلمة الرّحمن. }
(زیارت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام)
*******************************
درباره این سایت